Έφυγε από τα γήπεδα, πήγε στα σχολεία...

Τους τελευταίους μήνες η βία έχει φύγει σχεδόν από τα γήπεδα και κάνει κατάληψη στα σχολεία. Ιδιοι πάνω κάτω οι δράστες και τα θύματα αντικατέστησαν σε μεγάλο βαθμό το... «τι ομάδα είσαι» με το οποίο ξεκινούσαν το ξύλο, ο πετροπόλεμος και τα μαχαιρώματα, με άλλου είδους διαφορές. Η νέα μόδα έχει να κάνει με δίψα κυριαρχίας της μιας παρέας πάνω στην άλλη, επίλυση προσωπικών διαφορών που παίρνουν ακραίες διαστάσεις, εκδικητική μανία, ή και διάφορα γκομενικά. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες ως αντικείμενο αντιπαράθεσης μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, καθώς το «γήπεδο» των επεισοδίων άλλαξε.

Η εξέλιξη δεν θα πρέπει να ικανοποιεί κανένα, πέρα από τους προέδρους των ΠΑΕ, που δεν θα τρώνε, πλέον, σε τόσο μεγάλη συχνότητα πρόστιμα και «κεκλεισμένων των θυρών» για γηπεδική βία -άρα θα έχουν ένα μπελά λιγότερο στα κεφάλια τους. Ομως, τα ίδια παιδιά εξακολουθούν να ζουν με παρόμοιο τρόπο, οπότε το μόνο που αλλάζει είναι πως μπαίνει στην άκρη η μπάλα και αναδεικνύονται νέες αφορμές για συγκρούσεις.

Οποιος καθίσει να μελετήσει το όλο πρόβλημα, θα καταλήξει σε δικά του συμπεράσματα, σε σχέση με τις αιτίες της κατάστασης. Τα πιο πολυφορεμένα τσιτάτα που μπορεί ν ακούσει κανείς μιλάνε για «φτωχοποίηση της νέας γενιάς», «ανασφάλεια», «αβεβαιότητα στη σύγχρονη κοινωνία» και δεν ξέρω τι άλλο. Ολοι όσοι τα παπαγαλίζουν ξεχνούν τις παλαιότερες εποχές που όσοι τις ζήσαμε ξέρουμε πως τότε υπήρχε σε πολλά σπίτια πραγματική φτώχεια σε σημείο εξαθλίωσης, μέχρι που να μετράνε πολλές οικογένειες τις μπουκιές από το φαγητό που θα έτρωγε ο καθένας, ή στο να μένουν νηστικοί οι γονείς για να φάνε ή να ντυθούν καλύτερα τα παιδιά ώστε να μην αισθάνονται μειονεκτικά. Τέτοια πράγματα βλέπουμε, πλέον, σπάνια, ενώ οι έρευνες δείχνουν πως η όποια βία εκδηλώνεται κυρίως στα πλούσια προάστια εκεί όπου τα... βλαστάρια (κακο)μαθαίνουν να συμπεριφέρονται όπως τους γουστάρει, κυρίως επειδή ζουν βουτηγμένα στις συμπεριφορές της μαμάς, του μπαμπά και του στενού περιβάλλοντος.

Επίσης, ο λόγος για τον οποίο μετατρέπονται τα πιτσιρίκια σε «μηχανές παραγωγής βίας» είναι η πεποίθησή τους, αν όχι η βεβαιότητα, πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα έχουν συνέπειες. Υπάρχει μια σιγουριά πως οτιδήποτε γίνει, δεν θα την πληρώσουν στο τέλος, καθώς θα βρεθεί κάποιος να καθαρίσει για πάρτη τους. Στη μια περίπτωση οι πρόεδροι των ΠΑΕ που πάντα -όποτε χρειαστεί- προστατεύουν «τα παιδιά που αγαπάνε την ομάδα» και στην άλλη οι ίδιοι οι γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον που στο 99% των περιπτώσεων αρνούνται να παραδεχτούν ότι φταίει το αγόρι ή το κορίτσι τους, οπότε τρέχουν να τα υπερασπιστούν τις περισσότερες φορές με αστεία επιχειρήματα που δείχνουν απλά την αρρωστημένη κατάσταση μέσα στην οποία τα ζουν και τα μεγαλώνουν οι περισσότεροι. Ημιμάθεια μέχρι αμορφωσιά, έλλειψη Παιδείας, εύκολα λεφτά, λαμογιές, ενδοοικογενειακή βία, ξέφραγα αμπέλια παντού, άρνηση στον καθένα να παραδεχτεί τις ευθύνες του, με όλα αυτά να καταλήγουν σε ουσιαστικό ακαταδίωκτο που φουντώνει το πρόβλημα αντί να το αντιμετωπίζει. Και το ίδιο το σχολείο περίπου παρατηρητής, επειδή κανείς καθηγητής δεν θέλει να μπλέξει.

Το πράγμα δείχνει πως έτσι θα πάμε από δω και πέρα για ένα μεγάλο διάστημα. Και βλέπουμε...

** Άρθρο του Νίκου Ασημακόπουλου στη Live Sport